لغت‌شناسی

ماموپلاستی از ترکیب دو کلمه یونانی “mammos” به معنای “سینه” و “plastikos” به معنای فرم دادن یا شکل دادن گرفته شده است. به طور کلی، ماموپلاستی به فرآیند شکل‌دهی یا فرم‌دهی سینه اطلاق می‌شود. روش‌های مختلفی که با هدف تغییر اندازه، بازسازی، شکل یا ظاهر سینه‌ها به کار می‌روند، زیرگروه ماموپلاستی محسوب می‌شوند.

تاریخچه

دوران باستان

الف. مصر باستان: در پاپیروس‌های مصر باستان، تکنیک‌های جراحی برای درمان تومورهای سینه و آبسه ثبت شده است. هیچ مدرک قطعی دال بر انجام ماموپلاستی در مصر باستان وجود ندارد، اما نشانه‌هایی وجود دارد که ممکن است نوعی بزرگ کردن سینه انجام شده باشد. یکی از شواهد، نقاشی از مقبره نبامون است که مربوط به سلسله هجدهم (1550-1295 قبل از میلاد) است. این نقاشی همسر نبامون، هاتنوب را با سینه‌های بزرگ و آویزان نشان می‌دهد. همچنین، پاپیروس‌های پزشکی از سلسله نوزدهم (1295-1186 قبل از میلاد) روشی را برای درمان “سینه‌های افتاده” با تزریق مخلوطی از عسل و چربی توصیف می‌کنند. با این حال، هیچ مدرک قطعی وجود ندارد و شواهد قابل تفسیر است.

ب. هند باستان: شواهدی وجود دارد که ماموپلاستی در هند باستان انجام می‌شده است. اولین اشاره شناخته شده به بزرگ کردن سینه در هند در Sushruta Samhita، یک متن پزشکی باستانی از قرن ششم قبل از میلاد است. سایر متون پزشکی هند باستان نیز به روش‌های بزرگ کردن سینه اشاره کرده‌اند. این روش‌ها به دلایل زیبایی و پزشکی انجام می‌شده و احتمالاً تهاجمی‌تر و پرخطرتر از روش‌های مدرن بوده‌اند.

ج. یونان باستان: در قرن ششم قبل از میلاد، پزشک یونانی Alcmaeon روشی برای کاهش اندازه سینه‌ها شرح داد. پزشکانی نظیر بقراط و جالینوس نیز برای درمان بیماری‌های پستان، نظیر ماستکتومی برای سرطان سینه، روش‌های جراحی مختلفی را ثبت کرده‌اند.

قرون وسطی و رنسانس

در قرون وسطی و دوره رنسانس، پیشرفت‌هایی در بیهوشی، مراقبت از زخم و ابزار جراحی حاصل شد. جراح ایتالیایی Gaspare Tagliacozzi در قرن شانزدهم با استفاده از پیوند پوست، پیشگام جراحی‌های ترمیمی سینه بود.

قرن 18 و 19

در سال 1895، جراح آلمانی Vincenz Czerny اولین عمل بزرگ کردن سینه را با استفاده از پیوند چربی انجام داد. در اوایل قرن بیستم، سایر جراحان تکنیک‌هایی برای کوچک کردن سینه توسعه دادند. در این دوره، پیشرفت در تکنیک‌های جراحی و درک آناتومی پستان بهبود چشمگیری یافت و ماستکتومی به یک روش استاندارد برای درمان سرطان سینه تبدیل شد.

قرن بیستم

توسعه تکنیک‌های جراحی برای افزایش حجم، کاهش حجم، بازسازی و بهبود زیبایی سینه در این دوره رقم خورد. معرفی اولین ایمپلنت سینه سیلیکونی در دهه 1960 انقلابی در جراحی افزایش حجم سینه به وجود آورد. تکنیک‌های مدرن نظیر ماموپلاستی کاهش عمودی اسکار و برش پری آرئول جهشی در عمل‌های کوچک کردن و لیفت سینه ایجاد کردند.

دهه معاصر

روش‌های ماموپلاستی با تمرکز بر دستیابی به نتایج طبیعی، کاهش جای زخم و بهبود ایمنی بیمار به تکامل خود ادامه داده‌اند. تکنیک‌های پیشرفته نظیر روش‌های آندوسکوپیک، پیوند چربی و جراحی انکوپلاستیک گزینه‌های بیشتری را در اختیار جراحان قرار داده‌اند. رویکردهای تعاملی چند رشته‌ای شامل جراحان پلاستیک، انکولوژیست‌ها و سایر متخصصان برای اطمینان از حصول نتایج مطلوب برای افرادی که تحت ماموپلاستی قرار می‌گیرند، مورد تاکید قرار گرفته است.

ماموپلاستی از استعمال داروهای گیاهی در عصر باستان شروع شده و با استفاده از ایمپلنت‌های سیلیکونی مدرن، در حال تکامل است تا نیازهای بیمارانی را که به دنبال بهبود ظاهر خود هستند، برآورده کند.